Gezonde natuurvoeding: Mijn konijnen

Ik heb sinds mijn achtste jaar konijnen. Ik vind ze aandoenlijk, lief, grappig, knuffelbaar en zacht. Soms ook raar. Ik heb rare konijnen gehad waar ik om moest lachen. Konijnen die op een tafel springen, konijnen die aan mijn oor likken, konijnen die heel eigenwijs zijn. Ik heb heel wat konijnen gehad.

Het begon met Pluis, een grijze dwerg, die ging snel dood omdat hij ziek was. Wat hij had weet ik niet meer. Toen kreeg ik een vondeling, een konijn die was weggelopen en door een klasgenootje van mij was gevangen. Een haaskleurige was het. Ik zei: 'geef maar hier, ik ga hem verzorgen'. Twaalf jaar lang heb ik voor Freggel verzorgd. Hij was mijn vriend. Maar hij was op een gegeven moment stokoud. Dus moest ik hem in laten slapen. Toen kwam Tommy, een zilvervosje. Heb deze maar kort gehad. Was na mijn verhuizing heel snel overleden, waaraan weet ik niet. Konijnen zijn heel kwetsbaar.

De zusjes Molly en Wiske deden hun intrede. Zogenaamde Franse hangoren, maar of ze dat echt waren weet ik niet. Ze waren wel lief. Ik maakte een riant konijnenverblijf voor ze. Een hok en een heel stuk grasland, zodat ze wat te rennen hadden. Na een tijdje kwam er een vondeling bij. Deze rakker, genaamd Rebel, een kleine dwerg, ontsnapte op een dag en maakte Molly zwanger. Ik wist van niks, totdat ik het hok van de zusjes schoonmaakte en een nestje ontdekte. Ik schrok mij dood! Maar o zo lief, die kleine wuppies! Vijf waren het er, eentje overleed al heel snel. Ik heb er uiteindelijk één gehouden, Luca was zijn naam, een pikzwarte. Wiske overleed; maden... erg sneu. Molly werd oud. Via de dierenwinkel kwamen er niet lang daarna nog twee bij: Suske en Spikkel. En Molly was op een dag dood.

Weer een verhuizing. We hadden nog over: Suske, Luca en Spikkel. Deze laatste was continue de pineut, hij werd niet geaccepteerd door de twee andere mannen. En op een dag was ie ziek, zwaar ziek. Veel geld kwijt aan de DA en toen opeens was hij dood. Toen waren er nog maar twee... Maar oh dat werden opeens twee handen op een buik, tjonge! Lief dat die twee mannen met elkaar waren! Suske was wel een rare. Sprong in de heg enzo. Tot op een dag dat hij ziek werd. Ik weet niet wat ie had, maar het ging heel snel. In de auto, op weg naar de DA, overleed ie. Oh, wat vond ik het erg, ik mis hem nog steeds. Luca heeft een tijdlang alleen gezeten. En toen kwam Jerommeke, een kleine zwarte. Een gok, weer een man erbij, maar Luca vond alles prima. Jerommeke ook. Anderhalf jaar lang waren ook zij goede vrienden. Totdat Luca echt oud werd en een slecht gebit kreeg. Hij stierf op achtjarige leeftijd. Is dat oud? Ik weet het niet, van mij had ie langer mogen leven.

Ik kwam via via bij iemand die vondelingetjes opving en zo nam ik Winnie mee naar huis. Een voedster, Winnie, een iets wat grotere dwerg. Een kattekopje, een felle tante, haaskleurige. De koppeling ging supersnel. Ze was ontsnapt en zat binnen een paar uur bij Jerommeke. Die vond het best. Hij had een vriendinnetje die hem schoon likte, voor hem zorgde. Welke man wil dat niet? Bijna twee jaar lang was het een superkoppel, tot die ene avond... Die klote rooie kater! Jerommeke kreeg een hartaanval en stierf onder de grond, in hun hollenstelstel. We hebben hem moeten uitgraven. Arme Winnie. Die is nu weduwe en dus alleen. Ze duldt geen enkel andere nieuweling. Zal er ooit nog een vriendje voor haar komen?

Hieronder een selectie foto's, in willekeurige volgorde. Van Freggel en Pluis heb ik op dit moment nog geen digitale foto. Dat was nog in het analoge tijdperk.