Mijmeren tijdens de kou...

Vanavond de hardloopschoenen aan getrokken en de kou getrotseerd. Zevenheuvelenloop was al weer anderhalve week geleden en in die tijd even niks gedaan. Brrrr... het was wel erg koud, maar ik weet dat op een gegeven moment de warmte van je lichaam het wint van de kou en dat moment kwam ook! Gelukkig maar, daardoor kon ik wat mijmeren terwijl ik mijn lichaam warm voelde worden. Ik dacht aan mijn tijd op de halve van Terschelling 1.57.44 en aan het blaadje dat toen op mijn schouder viel rond 13.30u. Omstreeks die tijd, een week eerder, overleed mijn lieve merrie, mijn liefste paardje. Dat blad viel op mijn schouder, tijdens het lopen, en ik voelde Uriana opeens heel dicht mij me. Een glimlach en extra kracht kreeg ik ervan, vandaar die goeie tijd. Uriana is voor mij heel belangrijk geweest en zij heeft mij uiteindelijk gebracht waar ik op dit moment sta. Door haar ben ik over verschillende zaken in het leven gaan nadenken en heb ik o.a. de keuze gemaakt om de opleiding tot Natuurvoedingskundige te volgen. Het proces dat ik door haar en met haar ben ingegaan, heeft haar en mij gebracht bij het Trekkersteam en het Paddock Paradise systeem. Het is een andere manier van paarden houden; onze paarden lopen 24/7 buiten en worden daarbij biologisch gevoerd. Het is dus niet zo gek dat ik zelf ook ben gaan nadenken over bewegen en eten. En door de opleiding word ik verder uitgedaagd om dieper de materie (invloed van voedsel op het lichamelijk en geestelijk gestel van de mens) in te duiken.

Lieve Uriana, dank je wel en je kaarsje brandt...

Uriana   *1978   † 2010